In Flevoland wonen en werken we op land dat door menselijk vernuft is gewonnen en vormgegeven. Toch is er één stukje in onze provincie dat niet opzettelijk is ontworpen, maar eerder is ontstaan door een bijzondere samenloop van natuurlijke processen en onbedoeld menselijk ingrijpen: het Vogeleiland. Dit unieke gebied, gelegen aan de rand van de Noordoostpolder en als het meest oostelijke puntje van Flevoland bekend, is het resultaat van een fenomeen dat de lokale geschiedenis vaak omschrijft als ‘landjepik’.
Aukje van der Molen van het Cultuurhistorisch Centrum Noordoostpolder vertelt in haar onderzoek hoe het Vogeleiland, door eeuwenlange werking van natuurkrachten en incidentele menselijke tussenkomst, zich heeft ontwikkeld tot een bijzondere enclave in een verder door mensen aangelegd landschap. Haar verhaal biedt inzicht in de complexe relatie tussen mens en natuur in een gebied dat voortdurend in beweging is geweest.
0 reacties